ادعای «ماندن در آستانه هستهای بازدارندگی میآورد و هستهای شدن خطر را افزایش میدهد» دو خطا دارد: تمرکز بر حساسیت سیاسی به جای محاسبه هزینه و فایده مهاجم و نادیده گرفتن ابهام امنیتی که انگیزه حملات پیشگیرانه را بالا میبرد. بازدارندگی واقعی مستلزم باور مهاجم به پاسخ تلافیجویانه غیرقابلقبول است. تجربه تطبیقی و شرایط فعلی ایران نشان میدهد آستانهگرایی مبهم تنها پنجره حمله پیشگیرانه را باز نگه میدارد و بازدارندگی ایجاد نمیکند.
