هند و پاکستان به آتش‌بس شکننده‌ای بسنده کرده‌اند. آینده منطقه به کدام سمت خواهد رفت؟

آتش‌بس جدید هند و پاکستان پس از چهار روز تبادل آتش‌ شدید، حاصل شد. این آتش‌بس، اگرچه امیدوارکننده است، اما سوالات زیادی را در مورد آینده روابط این دو کشور هسته‌ای و نقش ایالات متحده در این روند به‌وجود می‌آورد.

این آتش‌بس نشانه‌ای از ضرورت مداخله‌های بین‌المللی به‌موقع و دیپلماسی پایدار است. در حالی که این توافق به‌طور موقت از تشدید یک درگیری نظامی فاجعه‌بار جلوگیری می‌کند، اما بدون فشار مستمر جهانی برای حل ریشه‌ای مسائلی مانند مناقشه کشمیر، چرخه‌های تشدید تنش دوباره به حرکت در خواهد آمد. کارشناسان بر این باورند که جهان نظاره‌گر نزدیک شدن به لبه پرتگاه جنگ باشد و نیاز به اقدام جدی و پیشگیرانه احساس می‌شود.

کارشناسان همچنین به عدم توازن استراتژیک ایالات متحده در جنوب آسیا اشاره کرده و پیشنهاد می‌دهند که واشنگتن باید وضعیت پاکستان به‌عنوان متحد غیرناتویی را بازنگری کند. با توجه به اینکه پاکستان به‌عنوان حامی تروریسم شناخته می‌شود، ادامه این وضعیت به‌نفع ایالات متحده نیست و باید به‌نوعی اصلاح شود.

برای تبدیل آتش‌بس به صلح پایدار، باید بر روی مسائل کلیدی مانند «پیمان آب‌های رود سند»، افراط‌گرایی و تجارت تمرکز شود. گفتگوها باید در مورد تغییرات آب و هوایی و نیاز به به‌روزرسانی پیمان آب‌های رود سند که در سال ۱۹۶۰ به امضا رسید، آغاز شود.

این آتش‌بس همچنین به چالش‌های پیش روی کشورهای غیرهسته‌ای در جنوب آسیا اشاره دارد. کشورهایی مانند بنگلادش و نپال ممکن است تحت تاثیر تنش‌های هند و پاکستان قرار گیرند و وضعیت اجتماعی و سیاسی آن‌ها با افزایش تنش‌ها پیچیده‌تر شود. این تنش‌ها می‌تواند به افزایش نفوذ چین در مناطق مختلف منجر شود و کشورهای کوچک‌تر را در موقعیت‌های دشواری قرار دهد.

در نهایت، این آتش‌بس نشان‌دهنده وضعیت شکننده‌ای است که هند و پاکستان در آن به‌سر می‌برند. در حالی که این توافق موقت ممکن است به جلوگیری از درگیری‌های فوری کمک کند، مسائل عمیق‌تری مانند کشمیر همچنان پابرجا هستند و نیاز به یک راه‌حل پایدار و جامع برای ایجاد صلح واقعی و پایدار در منطقه وجود دارد. /منبع