چگونه پوپولیسم جمهوری‌خواهان چهره‌ای ترقی‌خواه به خود می‌گیرد؟

در واشنگتن، تغییر محسوسی در لحن جمهوری‌خواهان قابل مشاهده است؛ تغییری که همزمان با تحول گفتمانی حزب تحت تأثیر پوپولیسم دونالد ترامپ رخ داده است. برخی از اهداف این جریان با موضوعاتی هم‌راستا شده‌اند که مدت‌هاست دموکرات‌ها از آن‌ها حمایت می‌کنند.

در چارچوب طرح مالیاتی جمهوری‌خواهان، پیشنهادی برای ایجاد حساب‌های پس‌انداز با عنوان «MAGA» مطرح شده که شامل پرداخت هزار دلار توسط دولت به هر نوزاد آمریکایی در حسابی با معافیت مالیاتی است. این ایده که پولی به نوزادان داده شود تا در دوران کودکی رشد کند و بعدها برای تحصیل یا خرید خانه استفاده شود، سال‌هاست با حمایت دو حزبی مطرح بوده است. ایده‌ای مشابه را سناتور دموکرات نیوجرسی، کوری بوکر، تحت عنوان «اوراق کودک» برای مقابله با نابرابری اقتصادی پیشنهاد کرده بود. سناتور جمهوری‌خواه تاد یانگ نیز حامی چنین طرحی بوده و در برخی ایالت‌ها نمونه‌هایی از آن در حال آزمایش است.

موضوع افزایش مالیات بر ثروتمندان نیز مطرح شده است. ترامپ ابراز تمایل کرده بود که در جریان تلاش‌های کنگره برای جبران کاهش‌های مالیاتی‌اش، ممکن است افزایش مالیات بر ثروتمندان را بپذیرد. هرچند بعدها از این موضع عقب‌نشینی کرد، اما همین بیان اولیه از سوی یک رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه که به افزایش مالیات فکر می‌کند، برای بسیاری از جمهوری‌خواهان سنتی که به عهد عدم افزایش مالیات پایبند بوده‌اند، غیرمنتظره بود.

در زمینه دارو نیز، وعده‌ای برای تعیین سقف قیمت داروهای نسخه‌ای داده شده است. این اقدام، گرچه با موانع قانونی روبه‌رو است، مشابه قانونی است که در دوران ریاست‌جمهوری جو بایدن تصویب شد و به دولت اجازه می‌دهد برای نخستین بار قیمت برخی داروها را از شرکت‌ها مذاکره کند.

در حوزه حمایت از خانواده، جمهوری‌خواهان در مجلس نمایندگان پیشنهاد افزایش ۵۰۰ دلاری اعتبار مالیاتی فرزند را ارائه داده‌اند که میزان آن را به ۲ هزار و ۵۰۰ دلار می‌رساند. این میزان از آنچه دموکرات‌ها در دوران قدرت خود به طور موقت اعطا کردند کمتر است. آن کمک‌ها حتی شامل والدینی می‌شد که مالیات بر درآمد نمی‌پرداختند. پایان آن اعتبارهای موقت باعث افزایش نرخ فقر کودکان شد. با این حال، پیشنهاد جمهوری‌خواهان اعترافی به هزینه‌های بالای فرزندپروری محسوب می‌شود. البته، محدودیتی در آن گنجانده شده که فقط والدینی که دارای شماره تأمین اجتماعی هستند مشمول آن می‌شوند که عملاً خانواده‌های مهاجر، حتی آن‌هایی که مالیات می‌پردازند و فرزندان‌شان شهروند هستند، از این مزایا محروم می‌شوند.

در همین راستا، ایده‌ی دیگری به نام «پاداش تولد» یا «baby bonuses» مطرح شده که شامل پرداخت ۵ هزار دلار برای تشویق به فرزندآوری است. اگرچه این رقم کمتر از حمایت‌های سراسری مراقبت از کودک است که از سوی برخی دموکرات‌ها مطرح شده، اما همچنان مبلغ قابل توجهی به حساب می‌آید.

در حوزه اقتصاد کلان، تعرفه‌هایی که از سوی دولت ترامپ وضع شده‌اند با هدف تشویق به تولید داخلی و بازسازی پایه صنعتی کشور در نظر گرفته شده‌اند. این تعرفه‌ها عملاً نوعی مالیات محسوب می‌شوند. هدف اعلام‌شده این سیاست‌ها یا دستیابی به توافقات تجاری بهتر است یا افزایش درآمدهای دولت. در دوره دولت بایدن، ایجاد زیرساخت‌های تولیدی نیز هدفی مشابه داشت، اما از طریق سرمایه‌گذاری مستقیم در صنایع نوین مانند نیمه‌هادی‌ها و انرژی‌های تجدیدپذیر دنبال شد، نه با افزایش مالیات واردات.

دستور اجرایی برای اصلاح روند خریدهای پنتاگون، از دیگر اقدامات اخیر بوده است. اگرچه این دستور به معنای کاهش بودجه دفاعی نیست، زیرا بودجه پیشنهادی یک تریلیون دلاری برای پنتاگون در نظر گرفته شده، اما اذعانی است به اینکه نظام خریدهای نظامی در آمریکا ناکارآمد و پرهزینه است. این مسئله یکی از موضوعاتی است که بسیاری از نیروهای پیشرو نیز بر آن تأکید دارند.

با وجود همه‌ی این اشتراکات ظاهری در برخی موضوعات، نباید انتظار داشت که همکاری دوحزبی واقعی در راه باشد. جمهوری‌خواهان نیز مانند دموکرات‌ها در دوران بایدن، در حال پیگیری اهداف خود از طریق لوایحی هستند که با هدف دور زدن فیلیباستر در سنا طراحی شده‌اند. لوایح کنونی شامل کاهش مزایای تغذیه‌ای، محدودسازی هزینه‌های Medicaid و کنار گذاشتن تلاش‌ها برای مقابله با تغییرات اقلیمی است، در حالی که در عین حال تریلیون‌ها دلار کسری بودجه در قالب کاهش مالیات ایجاد می‌کنند. در نتیجه، گزینه پیش‌روی قانون‌گذاران، رأی‌گیری مستقیم برای این لوایح است که حتی در درون حزب جمهوری‌خواه نیز اجماع لازم برای تصویب آن وجود ندارد، چه رسد به حمایت دموکرات‌ها.

اگرچه در گذشته شاهد همکاری‌هایی بوده‌ایم، مانند تصویب قانون First Step در دوران ترامپ که منجر به کاهش برخی احکام سنگین زندان شد، بازگشت به چنین فضاهایی با توجه به لحن کنونی ترامپ که از مجازات اعدام برای قاچاقچیان مواد مخدر و الگوبرداری از زندان‌های سختگیرانه ال سالوادور حمایت کرده و حتی احتمال تعلیق habeas corpus (حق رسیدگی قضایی) را مطرح کرده، دشوار به نظر می‌رسد.

با این حال، چون تصویب قوانین اثر ماندگارتری نسبت به دستورات اجرایی دارد، ممکن است همچنان انگیزه‌هایی برای همکاری‌های محدود باقی بماند. به گفته مدیر مرکز سیاست‌گذاری دوحزبی، همکاری در کنگره همچنان رخ می‌دهد، چون تنها راه برای ایجاد تغییرات پایدار است. نمونه‌هایی از این همکاری‌ها شامل اصلاح فرایند صدور مجوز ساخت‌وساز پروژه‌های انرژی و زیربنایی است، موضوعی غیرحساس اما تأثیرگذار در افزایش کارآمدی دولت. همچنین تلاش‌هایی برای گسترش برنامه‌های پس‌انداز بازنشستگی و تمدید برنامه‌های درمان اعتیاد در حال انجام است.

در همین حال، تغییر در لحن سیاسی می‌تواند مکثی کوتاه در نزاع‌های معمول واشنگتن ایجاد کند. وزیر بهداشت، رابرت اف. کندی جونیور، در حمایت از پیشنهاد تطبیق قیمت داروها با قیمت‌های اروپا، آن را نقطه کانونی کارزار برنی سندرز توصیف کرد. در ادامه، سندرز از او خواست برای تدوین قانونی با هدف کاهش بیشتر هزینه داروها همکاری کند. کندی موافقت کرد، اگرچه در لایحه‌ی مالیاتی جمهوری‌خواهان نشانی از ادامه‌ی چنین سیاست‌هایی دیده نمی‌شود.

سناتور جمهوری‌خواه جاش هاولی نیز مخالفت خود را با نسخه‌ی پیشنهادی مجلس نمایندگان که شامل کاهش مزایای Medicaid است اعلام کرده و گفت حاضر نیست از طرحی حمایت کند که مزایای بیمه سلامت برای اقشار کم‌درآمد را کاهش دهد. او تأکید کرد که جمهوری‌خواهان اکنون حزب طبقه کارگر هستند و باید در عمل نیز این را نشان دهند. هاولی همچنین گفت با افزایش مالیات بر کسانی که بیش از یک میلیون دلار درآمد دارند مشکلی ندارد.

با این حال، صرف بیان موافقت با یک سیاست، با حمایت عملی از آن تفاوت دارد. ترامپ در حالی که در ابتدا گفت ممکن است افزایش جزئی مالیات بر ثروتمندان را بپذیرد، سپس اظهار کرد که از این کار صرف‌نظر می‌کند، چون نگران است دموکرات‌ها از آن علیه او استفاده کنند. او یادآوری کرد که شعار معروف «Read my lips» (گوش کن به حرف‌هایم) که بوش پدر به خاطر خلف وعده‌اش در مورد افزایش مالیات با آن مواجه شد، یکی از دلایل شکست انتخاباتی او تلقی می‌شود، هرچند ترامپ این شکست را به حضور راس پرو نسبت داد. اکنون که ترامپ بر اساس قانون اساسی دیگر امکان کاندیداتوری ندارد، می‌تواند با خیال راحت‌تری عمل کند، اما همچنان درگیر نگرانی‌های سیاسی و رقابتی باقی مانده است./منبع