در انتخابات شهرداری نیویورک، رویارویی بین زهران ممدانی و دونالد ترامپ با تهدید به دخالت فدرال و محدود کردن منابع مالی، پیامدهای گستردهای برای اقتصاد، جامعه و حاکمیت شهری این شهر دارد.
به گزارش اطلس دیپلماسی، یادداشتی با عنوان «نبرد برای نیویورک» نوشته تیم مکدوناگ (Tim McDonagh) و منتشر شده در اکونومیست (Economist) تحولات سیاسی پیشرو در بزرگترین شهر آمریکا را بررسی میکند و به رقابت میان دو سیاستمدار با دیدگاهها و برنامههای متفاوت، زهران ممدانی (Zohran Mamdani) و دونالد ترامپ و تأثیر آن بر اقتصاد، سیاست و جامعه نیویورک میپردازد. این یادداشت با تحلیلی بیطرف، امکانسنجی نتایج و پیامدهای اقدامات هر یک از این دو چهره سیاسی را برای شهر و کشور مورد ارزیابی قرار میدهد. در ادامه، چکیده این مطلب آمده است.
دو سیاستمدار ماهر با برنامههای رادیکال آماده ورود به بزرگترین شهر آمریکا هستند؛ در تاریخ ۴ نوامبر، زهران ممدانی، چپگرای ۳۴ساله، تقریباً پیروزی خود در انتخابات شهرداری نیویورک را تضمین کرده است و وعده برنامههای اجتماعی جدید با بودجهای از ثروتمندان را میدهد، در حالی که دونالد ترامپ، رئیسجمهور ۷۹ساله، تهدید کرده نیویورک را «اصلاح» خواهد کرد و به ارسال نیروهای فدرال و مسدود کردن بودجههای حیاتی اشاره کرده است. برنامههای ممدانی در سیاست عمومی ناکارآمدند، اما برنامههای ترامپ تهدیدی مستقیم برای شهروندان و حتی قانون محسوب میشوند، از جمله تشدید اقدامات مهاجرتی مشابه آنچه در شیکاگو و دیگر شهرهای دموکرات اجرا شده است. این نبرد سیاسی با نیویورک به عنوان صحنه و قربانی، تنش و اهمیت ملی دارد، زیرا این شهر موتور اقتصادی کشور، مرکز امور مالی، خدمات حرفهای، رسانه، فناوری و پژوهش پزشکی است و با اقتصاد بیش از ۲.۳ تریلیون دلاری، بزرگتر از کانادا و حدود ۹ درصد از کل اقتصاد آمریکا را تشکیل میدهد. نیویورک همچنین مرکز قدرت سیاسی است و کمکهای مالی شهروندانش نقش مهمی در کمپینهای فدرال دارد؛ از زمان فرانکلین روزولت، این شهر چنین نفوذی نداشته است، و شخصیتهایی چون ترامپ، استیو ویتکوف و هاوارد لاتنیک از نیویورک منشأ گرفتهاند. چاک شومر و حکیم جفریز نیز رهبران دموکرات در سنا و مجلس هستند و فشار نسل جدیدی از سیاستمداران مانند الکساندریا اوکاسیو-کورتز را تجربه میکنند.
نیویورک نماد دو ارزش آمریکایی، کثرتگرایی و فرصت است و میزبان بیشترین تعداد مهاجران و فارغالتحصیلان دانشگاهی است. با این حال، مدل مالی شهر تحت فشار است؛ یک درصد از شهروندان بیش از ۴۰ درصد از درآمد مالیاتی را تأمین میکنند، اما ایجاد شغلهای پردرآمد کاهش یافته و برخی ثروتمندان مهاجرت میکنند. هزینه زندگی برای نیویورکیهای عادی بالا است؛ میانگین اجاره بیش از دو برابر سایر شهرهای بزرگ آمریکا و هزینه مراقبت از کودکان ۲۶ هزار دلار در سال، افزایش ۴۰ درصد طی پنج سال گذشته است. برنامههای رفاهی و آموزشی ۷۲ درصد گرانتر از تگزاس هستند. آخرین شهردار موفق، مایکل بلومبرگ بود.
اما امروز نیویورکیها نوع دیگری از سیاست را میطلبند. ترامپ و ممدانی هر دو در ارتباط با رأیدهندگان مهارت دارند؛ ممدانی در انتخابات مقدماتی دموکراتها بر اندرو کومو غلبه کرد و نقد او به اسرائیل و صهیونیسم، اکنون نشانه صداقتش تلقی میشود. برنامههای ممدانی شامل مراقبت رایگان کودکان، اتوبوس رایگان، حداقل دستمزد ۳۰ دلار تا سال ۲۰۳۰ و ثابت نگاه داشتن چهارساله اجاره برای دو میلیون نفر است، اما روشهای اجرایی او ناکارآمد و پرهزینه است. ترامپ تهدید به مسدود کردن ۶.۴ درصد بودجه نیویورک کرده و احتمال استفاده از گارد ملی وجود دارد، اقدامی که ممکن است غیرقانونی باشد. در حالی که ممدانی نشانههایی از تعدیل سیاست نشان داده، نیویورک باید امیدوار باشد ترامپ از تحریک ناآرامیها سود چندانی نبرد، اما این شهر و کشور در معرض نبرد دو مرد با ایدههای نامناسب قرار دارند./ منبع



