رویارویی ایالات متحده با ونزوئلا: سناریوهای احتمالی

ایالات متحده احتمالاً در سه تا ۶ ماه آینده برای تضعیف نیکولاس مادورو حملات جنبشی به سایت‌های کارتل‌ها در ونزوئلا انجام می‌دهد، در حالی که ادامه حملات کنونی به کشتی‌های قاچاق در کارائیب کمتر محتمل است. سناریوهای کاهش تنش، حمله مستقیم به مادورو، توافق مذاکره‌ای یا تهاجم زمینی آمریکا بسیار بعیدند. در روز ۱۵ اکتبر، دونالد ترامپ تأیید کرد که سازمان سیا را برای عملیات مخفی در ونزوئلا مجاز کرده و به حملات ضدقاچاق زمینی، علاوه بر حملات دریای کارائیب که از ماه سپتامبر پنج قایق را هدف قرار داده، فکر می‌کند. آمریکا در ماه آگوست هشت فروند ناو جنگی و ۴۵۰۰ نیرو به کارائیب فرستاد که در ماه اکتبر به ۱۰ هزار نفر رسید. کاخ سفید به کنگره اعلام کرد در «درگیری مسلحانه» با کارتل‌های لاتین است و پنتاگون گزینه‌های نظامی آماده کرده. در روز ۲ اکتبر، ترامپ گفت‌وگوهای دیپلماتیک با مادورو را متوقف کرد. ونزوئلا سربازان را به مرز کلمبیا فرستاده، غیرنظامیان را مسلح کرده، عملیات ضدقاچاق داخلی را افزایش داده و «هیجان خارجی» اعلام کرده که ارتش را بر خدمات عمومی، نفت و مرزها مسلط می‌کند. مادورو از ترامپ خواست صلح را انتخاب کند.

آمریکا با حملات هوایی به سایت‌های کارتل‌ها و عملیات مخفی، قدرت مادورو را تضعیف می‌کند. حملات به آزمایشگاه‌های مواد مخدر، مراکز لجستیک و باندهای مخفی، علاوه بر حملات دریایی، انجام می‌شود. دارایی‌های نظامی مرتبط با جنایتکاران ممکن است هدف شوند، اما حملات به کاراکاس یا استقرار نیروهای بزرگ بعید است. حضور نظامی آمریکا حمایت ژنرال‌های ونزوئلایی از مادورو را با اختلال در قاچاق و معدن‌کاری غیرقانونی تضعیف می‌کند. عملیات مخفی مخالفان را تقویت و ارتش را دچار تفرقه می‌کند. کنترل مادورو بر ارتش، آن را حفظ می‌کند اما فشار آمریکا می‌تواند آن را تغییر دهد. ونزوئلا همسایگان را تهدید می‌کند، اما در همان حد آزار محدود می‌ماند. تحریم‌ها ادامه دارد، اما مجوز آمریکا به شورون حفظ می‌شود.

آمریکا به‌دلیل محدودیت‌های داخلی، حملات به قایق‌ها و هواپیماهای قاچاق را ادامه می‌دهد، اما در خاک ونزوئلا وارد نمی‌شود. تحریم‌ها و لفاظی‌های خصمانه حفظ می‌شود، اما مجوزهای نفتی شورون و شرکت‌های اروپایی باقی می‌ماند. مادورو با درآمد نفت، حمایت مردمی و کنترل امنیت، اعتراضات را کم می‌کند و شبه‌نظامیان را تقویت می‌کند. تهدیدات به همسایگان محدود است. او فعالیت نظامی بیمه را افزایش و مسیرهای کشتیرانی را مختل می‌کند.

فشارهای داخلی و بین‌المللی، ضمن نگرانی از حواس‌پرتی نسبت به غرب آسیا یا آسیا، آمریکا را به توافق با مادورو وامی‌دارد. مادورو مهاجران اخراجی را می‌پذیرد و قراردادهای نفتی به شرکت‌های آمریکایی می‌دهد. این توافق مادورو را تقویت، مخالفان را سرکوب و اقتصاد را به‌طور حاشیه‌ای بهبود می‌دهد، مهاجرت را کاهش و حمل‌ونقل کارائیب را عادی می‌کند.

آمریکا با حمله هدفمند (مانند پهپادی یا حمایت از مخالفان) مادورو را حذف می‌کند، که بی‌ثباتی، درگیری داخلی و بحران بشردوستانه را برمی‌انگیزد. خلاء قدرت، اعتراضات و سرکوب را تشدید می‌کند. اقتصاد به رکود می‌افتد، مهاجرت افزایش می‌یابد و کسب‌وکارها نسبت به سرمایه‌گذاری شکاک می‌مانند.

فشار آمریکا مادورو را به تبعید با توافق وامی‌دارد. ادموندو گونزالس رئیس‌جمهور می‌شود و کورینا ماچادو نفوذ را حفظ می‌کند. انتقال مسالمت‌آمیز قدرت، اقتصاد را تثبیت و مهاجران را بازمی‌گرداند، اما بعید است؛ زیرا گفت‌وگوها متوقف می‌گردد و بدنه نظامی ونزوئلا مقاومت می‌کند.

آمریکا با حملات هوایی و تهاجم زمینی مادورو را سرنگون می‌کند. درگیری خیابانی تلفات غیرنظامی و آمریکایی ایجاد می‌کند. حضور نظامی آمریکا مخالفان را به قدرت می‌رساند، اما وفاداران مادورو حملات را ادامه می‌دهند و مهاجرت را افزایش می‌دهند./ منبع