دشمنی با اسرائیل یکی از ارکان ثابت سیاست خارجی ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ بوده و بخشی از هویت سیاسی نظام را شکل داده است. با این حال، در شرایط کنونی، یک آتشبس شکننده میتواند نقطه آغاز برای نوعی تفاهم محدود باشد، بهویژه در قالب توافقی نانوشته یا رسمی برای عدم تجاوز. چنین توافقی، هرچند شکننده و موقتی، میتواند از گسترش تنشهای منطقهای جلوگیری و زمینه را برای کاهش تدریجی خصومت میان دو بازیگر فراهم کند، بدون آنکه الزاماً تغییر ایدئولوژیک ایجاد شود.
