خنثی‌سازی مداخله آمریکا در جنگ تایوان

چین برای مقابله با مداخله احتمالی آمریکا در مناقشه‌ای بر سر تایوان، گزینه‌های متعددی در اختیار دارد که یکی از محتمل‌ترین آن‌ها، بازدارندگی راهبردی است. این رویکرد به دنبال متقاعدکردن دولت آمریکا به این است که خطرات ناشی از درگیری، از جمله حملات سایبری به زیرساخت‌های حیاتی مانند شبکه‌های برق و مخابرات یا حتی تهدید تنش هسته‌ای، بیش از حد پرهزینه خواهد بود. چین با تکیه بر افزایش زرادخانه هسته‌ای خود، که تا ماه دسامبر سال ۲۰۲۴ به بیش از ۶۰۰ کلاهک هسته‌ای عملیاتی رسیده و از سال ۲۰۲۰ سه‌برابر شده، و همچنین توسعه موشک‌های قاره‌پیمای متعارف، قابلیت‌های فضایی و سایبری، و اعتقاد به اراده قوی‌تر خود نسبت به واشنگتن، می‌تواند این راهبرد را دنبال کند. این رویکرد ممکن است رهبران چین را به این باور برساند که جنگ را می‌توان محدود نگه داشت و در نتیجه، احتمال انتخاب مسیر تهاجمی را افزایش دهد. برای مقابله با این راهبرد، دولت آمریکا باید دفاع از سرزمین اصلی و امنیت منطقه‌ای در اقیانوس هند و آرام را یکپارچه کند تا نشان دهد که چین نمی‌تواند با دور زدن فرماندهی اقیانوس هند و آرام آمریکا موفق شود. همچنین، کارزار ارتباطات راهبردی برای تأکید بر خطرات تشدید ناخواسته ضروری است.

چین برای آماده‌سازی جهت جنگ احتمالی بر سر تایوان تا سال ۲۰۲۷، که به دستور شی جین‌پینگ تعیین شده، پیشرفت‌های نظامی قابل‌توجهی داشته است. با این حال، موفقیت آن به دلیل اصلاحات دفاعی تایوان، از جمله افزایش بودجه دفاعی و تمرکز بر بسیج عمومی و مهم‌تر از همه، احتمال مداخله آمریکا، نامطمئن است. سیاست ابهام راهبردی آمریکا، که دونالد ترامپ نیز ظاهراً از آن حمایت کرده، به واشنگتن انعطاف می‌دهد تا در مورد مداخله در عملیات چین علیه تایوان تصمیم‌گیری کند. منابع چینی پیش‌بینی می‌کنند که آمریکا در چنین سناریویی دخالت خواهد کرد. مداخله آمریکا می‌تواند برای چین در دو سناریوی اصلی استفاده از زور علیه تایوان، یعنی محاصره دریایی یا تهاجم تمام‌عیار، چالش‌های جدی ایجاد کند. در محاصره دریایی، چین می‌تواند از برتری عددی ناوگان دریایی و گارد ساحلی خود و تمرین‌های شبیه‌سازی محاصره بهره ببرد، اما این اقدام ممکن است با واکنش متقابل آمریکا مواجه شود که چین را مجبور به انتخاب بین عقب‌نشینی یا تشدید درگیری کند. در تهاجم تمام‌عیار، مداخله آمریکا با استفاده از جنگنده‌های نسل پنجم، زیردریایی‌های هسته‌ای، بمب‌افکن‌های راهبردی، و تسلیحات مستقر در جزایر نزدیک، می‌تواند برتری دریایی و هوایی چین را به خطر بیندازد. فرمانده اقیانوس هند و آرام آمریکا در ماه ژوئن سال ۲۰۲۴ اعلام کرد که استفاده از پهپادهای ارزان‌قیمت می‌تواند برای نیروهای چینی در حال عبور از تنگه تایوان یک «جهان جهنمی» ایجاد کند. بدون مداخله آمریکا، تایوان در برابر فشارهای اقتصادی و اجتماعی محاصره یا در جنگ تمام‌عیار، به دلیل اختلاف در نیروی انسانی و تجهیزات، احتمالاً تسلیم خواهد شد.

چین برای کاهش یا جلوگیری از مداخله آمریکا، چهار گزینه اصلی دارد. اولین گزینه، «جنگ تخریب سیستم» است که از تسلیحات دقیق، حملات سایبری، و جنگ الکترونیک برای مختل‌کردن سیستم‌های اطلاعاتی، لجستیکی، و فرماندهی آمریکا استفاده می‌کند. این رویکرد، هرچند مؤثر، بسیار تحریک‌آمیز است و ممکن است به تشدید تنش غیرقابل‌کنترل منجر شود. همچنین، ممکن است چین نتواند تمام قابلیت‌های کلیدی آمریکا، مانند زیردریایی‌های تهاجمی یا بمب‌افکن‌های راهبردی را نابود کند. گزینه دوم، «فتح سریع» است که در آن چین با استفاده از رزمایش‌های نظامی به‌عنوان پوشش، تهاجم ناگهانی به تایوان را آغاز می‌کند. این تاکتیک، مشابه اقدام روسیه در گرجستان در سال ۲۰۰۸، می‌تواند زمان واکنش آمریکا را کاهش دهد، اما مقیاس جنگ ممکن است این فریب را لو دهد. گزینه سوم، «فشار بر کشورهای میزبان» است که در آن چین کشورهای مانند کره‌جنوبی، ژاپن، فیلیپین و استرالیا را تهدید می‌کند تا به نیروهای آمریکایی اجازه استفاده از پایگاه‌هایشان را ندهند. این رویکرد ممکن است در برخی کشورها مؤثر باشد، اما بر دارایی‌های دوربرد آمریکا تأثیر کم‌تری دارد. گزینه چهارم، «بازدارندگی راهبردی»، از ترکیبی از ابزارهای هسته‌ای، غیرهسته‌ای، سایبری، فضایی و اطلاعاتی برای تضعیف اراده سیاسی آمریکا استفاده می‌کند. چین با نمایش قدرت هسته‌ای، آزمایش موشک قاره‌پیما در سال ۲۰۲۴ و تهدید به حملات سایبری علیه زیرساخت‌های حیاتی آمریکا، می‌تواند واشنگتن را از مداخله بازدارد. این گزینه با بهره‌گیری از تصور چین از افول سیاسی و اقتصادی آمریکا و برتری نظامی خود، محتمل‌تر به نظر می‌رسد.

برای مقابله با این تهدیدات، وزارت دفاع آمریکا باید در راهبرد دفاع ملی بعدی، بازدارندگی در اقیانوس هند و آرام و دفاع از سرزمین اصلی را به‌صورت یکپارچه در نظر بگیرد. این امر به چین نشان می‌دهد که تهدید به خاک آمریکا عواقب سنگینی خواهد داشت. برگزاری رزمایش‌های گسترده که هماهنگی بین نیروهای اقیانوس هند و آرام و نیروهای مستقر در آمریکا را نشان دهد، می‌تواند اعتماد چین به بازدارندگی راهبردی را تضعیف کند. از سرگیری گفت‌وگوهای تخصصی در مورد ثبات راهبردی نیز می‌تواند به چین نشان دهد که تهدیدات هسته‌ای، سایبری و فضایی ممکن است به تشدید ناخواسته منجر شود. در نهایت، آمریکا باید به چین اطمینان دهد که در صورت خودداری پکن از اقدامات نظامی تهاجمی، واشنگتن سیاست خود در قبال به‌رسمیت‌شناختن استقلال تایوان را تغییر نخواهد داد. این ترکیب از بازدارندگی و اطمینان می‌تواند خطر درگیری را کاهش دهد./ منبع