شی جین‌پینگ می‌تواند با یک اعلام ساده آمریکا را نجات دهد

با نگاه به تجربه تاریخی امپراتوری روم که تأثیراتش پس از زوالش، در قوانین، تقویم، معماری و زبان لاتین باقی ماند، باید متوجه شد که آمریکا وارد عصر افول شده است. نشانه‌های زوال شامل کاهش سطح آموزش، بی‌توجهی به امور جهانی و انتخاب رهبران مخربی است که با وعده‌های ساده‌انگارانه بازگشت به «عظمت» سابق، اعتبار مالی کشور را تضعیف می‌کنند، تحقیقات علمی را که پایه شکوفایی اقتصادی است مختل می‌سازند، آزادی‌های دموکراتیک را کاهش می‌دهند، سرمایه‌گذاری جهانی را فراری می‌دهند، و نیروی فکری ملت را تحلیل می‌برند. آمریکایی‌ها ضداجتماعی، ناراضی، و تحریک‌پذیر شده‌اند و مانند فردی در افسردگی، توان مقابله با مشکلات را ندارند. پس‌درخشش قدرت اقتصادی، فکری و نظامی آمریکا از قرن گذشته می‌تواند نسل‌های آینده را مانند روم شرقی که ۱۰۰۰ سال پس از سقوط روم دوام آورد، تأمین کند. اما سوال در اینجا این است: اگر نخواهیم نوادگانمان صرفا به میراث گذشته وابسته باشند، چه باید کرد؟

تاریخ نشان می‌دهد تهدیدات وجودی می‌توانند انگیزه‌ای برای پیشرفت باشند. تهدید امپراتوری پارس، شهرهای یونانی به‌ویژه آتن را به اختراع دموکراسی، شکوفایی تجارت و پیشرفت در ادبیات، فلسفه و علم واداشت؛ نوآوری‌هایی که به روم و سپس به جهان مدرن منتقل شد. با این حال، جنگ واقعی خطرناک است و برای روم که فساد داخلی‌اش بیش از حد پیش رفته بود، تهدید خارجی کارساز نبود. به‌نظرم یک رقابت غیرنظامی مانند مسابقه فضایی، می‌تواند آمریکا را از رخوت خارج کند. مسابقه فضایی ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۹ با اتحاد جماهیر شوروی، فناوری اطلاعات، صنعت رایانه، محصولاتی مانند کفش‌های ورزشی، چراغ‌های LED، عایق خانگی، گوشی‌های دوربین‌دار، دتکتورهای دود و پروتزهای مصنوعی را به ارمغان آورد. این رقابت حس هدف ملی را تقویت کرد و غرور آمریکایی‌ها را احیا نمود.

امروز، آمریکا برای چنین رقابتی به یک رقیب نیاز دارد. دونالد ترامپ، با سیاست‌های ضدعلمی‌اش بعید است خود آغازگر این مسیر باشد، اما یک چالش خارجی می‌تواند او را به واکنش وادارد. اگر شی جین‌پینگ اعلام کند چین ظرف ۱۰ سال انسان را به مریخ می‌فرستد، ترامپ که از باختن به چین بیزار است و قبلاً به برتری در مریخ تعهد داده، پاسخ خواهد داد. ثروت بالقوه فضا، مانند ارزش ۱۰۰ کوینتیلیون دلاری سیارک سایکی، بسیار بیشتر از کل اقتصاد جهانی می‌تواند ترامپ را به سرمایه‌گذاری در این رقابت ترغیب کند. قراردادهای فدرال چندصد میلیارد دلاری نیز صنایع آمریکا را به حرکت وامی‌دارد. حمایت عمومی محتمل است؛ دو سوم آمریکایی‌ها از جمله ۸۰ درصد جمهوری‌خواهان از حفظ برتری بر چین در عرصه هوش مصنوعی حمایت می‌کنند و احتمالاً مسابقه بر سر مریخ را نیز تأیید خواهند کرد.

این رقابت می‌تواند نوآوری در مخابرات نسل بعدی، علوم مواد، گیاه‌شناسی، و فناوری‌های تولید و ذخیره انرژی را شتاب دهد، رشد اقتصادی را تقویت کند، و نشاط ملی را بازگرداند. چین نیز که با چالش‌های اقتصادی روبه‌روست و به نوآوری، آموزش، زیرساخت دیجیتال و فناوری‌های نوظهور نیاز دارد، از این مسابقه بهره خواهد برد. در پایان اشاره‌ای به سریال «برای همه بشریت» می‌کنم که نشان می‌داد اگر شوروی در ۱۹۶۹ به ماه می‌رسید، رقابت فضایی ادامه می‌یافت و جهان پیشرفته‌تر می‌شد. من معتقدم در سال ۲۰۲۵، چنین انگیزه‌ای برای آمریکا، چین و جهان ضروری است. شی جین‌پینگ با یک اعلام ساده می‌تواند این تحول را رقم بزند. / منبع